جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۰

دل چند به فکر باغ و مسکن باشد

آخر چو مآل کار مردن باشد

چون هست فنا لازمهٔ هستی تو

این آمدنت دلیل رفتن باشد