جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۹

از رنجش او دلم مشوش باشد

بی‌طاقت و ناصبور و ناخوش باشد

از جوش فسردگی شود بسته چو شمع

سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد