جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

هر کس به دروغ خویش را بگمارد

کذب از روش کلام او می‌بارد

در عین دروغ گفتنش مکث کند

ضیق‌النّفسی چو صبح کاذب دارد