جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

هر کس به دروغ خویش را بگمارد

کذب از روش کلام او می بارد

در عین دروغ گفتنش مکث کند

ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد