جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸

ای زنده جهانیان ز فیض نعمت

بسیار بود به خلق احسان کمت

باشد کشت امید ما تشنه لبان

سرسبز ز یک قطرهٔ ابر کرمت