جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

از سنگ جفایش دل غم پیشه شکست

یعنی مینای صاف اندیشه شکست

غیر از دل پر درد به ما هیچ نبود

زآنرو گله پهن شد که این شیشه شکست