جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

در هند که دیده را غبارش مددی است

هر قبضهٔ خاک خلد را دست ردیی است

هر سو طاووس مست بر نخل بلند

همچون سبد گل بسر سرو قدی است