جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۴

انسان یا ابله است یا بی باکست

کاندر طلب دنیی دون چالاک است

منعم که چو گردباد بالد بر خویش

اسباب بزرگیش خس و خاشاک است