جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۲

انسان که ز جسم طوطیی در قفس است

در آمدن و رفتش الله بس است

از موج نفس شیشه زهم می پاشد

با آنکه بنای صنعتش بر نفس است