جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

این سرو قد تو گلبن امید است

خال سیهت مردم چشم دید است

ابروی تو مصرع هلال عید است

رخسار تو حسن مطلع خورشید است