جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

بی کینه دلم به سینه از فضل خداست

آئینه خاطرم نه محتاج جلاست

از هر که غباری به دلم جای گرفت

چون گرد یتیمی گهر عین صفاست