جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

خود را هر کس ز راستیها آراست

پیش ابنای دهر خار دلهاست

هر سفله که پشت و روی او نیست یکی

در باغ زمانه میرزای رعناست