جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست

باید همه را رخت ز دنیا بر بست

بر دهر مبند دل که مانند حباب

آماده نیستی است هر هست که هست