جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

تخمی است غمت بدل فشاندیم او را

وز آب دو دیده بردماندیم او را

بالید چنان که ما در او گم شده ایم

بنگر کآخر کجا رساندیم او را