جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۱۸

مار زلفش را نمی دانم چه افسون می کند

مشک را در نافهٔ آهوی چین خون می کند

بسکه با خاک گلستان است استعداد فیض

سرو را یک مصرع برجسته موزون می کند