جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۲

اینقدر در کشتن من سخت استادن چرا

چون دل من جان من یک پهلو افتادن چرا

رحم بر خود کن که بیخود گشتی از یک دیدنش

این قدر آیینه را بی رحم رو دادن چرا