سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۴

چون شعله ز خویش باش افروختنی

ذاتی بود این هنر، نه آموختنی

کو آتش عشقی، که شده در تن من

چون رشته ی شمع، هر رگی سوختنی