سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۰

می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم

آسایش جان در قدمت می‌بینم

وآن وقت که غایبی همت می‌بینم

هر جا که نگه می‌کنمت می‌بینم