سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۹

خیزم قد و بالای چو حورش بینم

وآن طلعت آفتاب نورش بینم

گر ره ندهندم که به نزدیک شوم

آخر نزنندم که ز دورش بینم