سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۷۷

ز طوف میکده واجب بود سپاس مرا

که کرد شوق برهمن خداشناس مرا

چنان که سایه ی ابر بهاری از خورشید

ز جلوه ی تو پریشان شود حواس مرا

مگر ز دست تو ای بوالهوس قدح گیرد

هزار مرتبه ضایع شد التماس مرا

نمی کنم به گل و لاله دست، پنداری

که باغبان به چمن برده بهر پاس مرا

مرا به رد و قبول زمانه کاری نیست

اگر کسی نشناسد، تو می شناس مرا

ز بس به جام شراب است الفتم، چون ماه

برد گرفتگی دل، صدای طاس مرا

به چشم پاک بنازم، که هر نفس بلبل

برد به سیر گلستان به التماس مرا!

چنان به سیر چمن بی تکلفانه روم

که عندلیب کند باغبان قیاس مرا

ازان به کشت امل همچو خوشه می لرزم

که موج آب خبر می دهد ز داس مرا

به عزم سیر چمن چون روم ز خانه برون؟

که خارهاست به پا از گل پلاس مرا

ز بس گزند چو یوسف کشیده ام از چاه

چو مار می شود از ریسمان هراس مرا

ز بس که جامه دریدم به عشق و رسوایی

ز تن کناره کند چون علم لباس مرا

چگونه دامن وصل ترا نگه دارم؟

ز کار رفته چو سرپنجه ی حواس مرا

سلیم همچو مسیحا روم به سوی فلک

چه کار مانده درین دیر بی اساس مرا؟