سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲

وه وه که قیامتست این قامت راست

با سرو نباشد این لطافت که تراست

شاید که تو دیگر به زیارت نروی

تا مرده نگوید که قیامت برخاست