سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲

وه وه که قیامت‌ست این قامت راست

با سرو نباشد این لطافت که تو راست

شاید که تو دیگر به زیارت نروی

تا مرده نگوید که «قیامت برخاست»