اندر آورد سپهر از ره تشریف بگوش

حلقه بندگی میراتابک بر غوش

چرخ در گوش کشد حلقه فرمان ورا

دهر مرغاشیه دولت او را بر دوش

تا کله گوشه رسانید ز اقبال بچرخ

داد اعدای ورا دست زمان مالش گوش

عیش بر دشمن او تلخ شد از گشت فلک

اینت تلخی که کند عیش جهانی خوشنوش

او شجاعی است که هنگام وغا روز نبرد

نعره او ببرد شیر ژیان را از هوش

هیبت اهرمنان دارد اندر صف جنگ

باز در صدر سران سیرت و سیمای سروش

پیش او پای ندارد که سرافکنده بود

دشمن حیله گر کینه کش دستان کوش

پیش او دست نیارد که غنی گشته بود

سائل عاجز درمانده دل خلقان پوش

کمترین بنده او گر بخوهد روز دغا

بر رخ وران هژبران بنهد داغ و دروش

بنشاند بسر تیغ و به بازوی قوی

هرکجا خاسته شد فتنه چو دریای بجوش

خلق از فتنه و بیداد خروشید و کنون

کند از عدل همی فتنه و بیداد خروش

ای خداوند اگر زنده بدی رستم زال

داشتی فخر اگر بردی در پیش تو توش

با خداوندان در صدر بزرگی من

باده نوش و طرب و لهو کن و مدح نیوش

رامش و لهو گزین لاله رخان اندر پیش

عشرت و عیش کن و سیمبران در آغوش

دیده حاسد و بدخواه تو بادا همه سال

خسته از خار عنا وز سر مژگان خون نوش

روز ناآمده را تا که بود فرد انام

تا بود نام شب و روز گذشته دی و دوش

در شب و روز میاسای ز شادی و طرب

نیمساعت مشو از نزهت و رامش خاموش

چون سلیمان نبی فال تو فرخنده و باد

زیر فرمان تو دیو و دد و انسان و وحوش