یکی دو شد ز اجل ماتم روان غریب

دوباره کور شود کور در مکان غریب

نیل چشم زخم باشد زنگ کلفت سینه را

ناخن شیرست صیقل در نظر آیینه را

پند ارباب خرد پنبه گوش است مرا

ناله نی حدی محمل هوش است مرا

زخم زبان به جوش نیارد فسرده را

نشتر سبک عنان نکند خون مرده را

جایی مرو نخوانده که گر خانه خداست

چین جبین منع مهیا ز بوریاست

شکرفروش مصر حلاوت زبان توست

پرورده کنار نزاکت میان توست

ظرافت آتش افروز جدایی است

ادب آب حیات آشنایی است

حسن را با عشق شان دیگرست

شمع بی پروانه تیر بی پرست

ساغر می را به دست می پرست ما دهید

خونی خمیازه ما را به دست ما دهید!

نهان در پرده هر موی من آه آتشین دارد

رگ ابر بهاران برق را در آستین دارد

از داغ تازگی جگر پاره پاره یافت

از آفتاب، صبح حیات دوباره یافت

با خوی سرکش او آتش سخن پذیرست

با خط تازه او ریحان سیاه پیرست

سر ما گرم ز زور می بی غش گردد

آسیای پر پروانه به آتش گردد

اول و آخر الله ازان آه بود

که ازو آه نصیب دل آگاه بود

گر باغبان زکات زر گل برون کند

باد خزان طراوت گلشن فزون کند

پوچ گو را بر سر گفتار بی حاصل میار

پنبه زنهار از سر مینای خالی برمدار

با چهره شکسته و با چشم اشکبار

ته جرعه خزانم و سرجوش نوبهار

ز احسان بنای دولت خود باثبات کن

دست گشاده را سپر حادثات کن

عبیر فتنه به زلف سیاهت ارزانی!

گل شکست به طرف کلاهت ارزانی!

مخالفت نبود در جهان تنهایی

من و ملازمت آستان تنهایی