یارب دلم از بتان سرکش برهان

وز خط خوش و عارض مهوش برهان

یعنی که جمال خویش بیرون ز همه

بنمای و مرا ازین کشاکش برهان

رخ بنمایی که ماه گردون است این

لب بگشایی که لعل میگون است این

سر تا قدمت ز یکدگر خوب تر است

سبحان الله چه شکل موزون است این

آمد سحری به خوابم آن قره عین

تابان ز دو زلف او دو رخ کالقمرین

می ریخت ز دیده اشک و می گفت به ناز

جامی چونی علی مقاسات البین

آن را که زمین کشد درون چون قارون

نی موسیش آورد برون نی هارون

فاسد شده را ز روزگار وارون

لایمکن ان یصلحه العطارون

تاریخ جهان که قصه خرد و کلان

درج است در آن چه شهریاران چه یلان

در هر ورقش بخوان که فی عام کذا

قد مات فلان و فلان و فلان

خواهی به بهار گیر خواهی به خزان

کس نیست به جز چنار صباغ رزان

آری دستش به عادت رنگرزان

گه سبز و گهی زرد ازان ست ازان

گل نیست ز تو به سرخرویی افزون

لیکن آمد با تو به دعوی بیرون

زین جرم صبا ز شاخش آویخت نگون

با چهره دویدش از نگونساری خون

هر فصل گلی کز اثر چرخ برین

آید ز زمین گلی برون پرده نشین

آیم به سر خاک تو شاید با گل

همراه برون آمده باشی ز زمین

ای صفوت روح اعظم آیینه تو

وی ظلمت خاک آدم آیینه تو

روی دگر است در هر آیینه تو را

ای هژده هزار عالم آیینه تو

ای حسن بتان ماه سیما از تو

وی جانب شان میل دل ما از تو

خون شد دل ما ز دست ایشان یا رب

زیشان نالیم یا ز خود یا از تو

نام تو که خامشی نمی شاید ازو

بر سینه در فتوح بگشاید ازو

تکرار همی کنم به آواز بلند

تا همچو زبان گوش بیاساید ازو

یا من ملکوت کل شی ء بیده

طوبی لمن ارتضاک ذخرا لغده

این بس که دلم جز تو نخواهد کامی

تو خواه بده کام دلم خواه مده

ای در دل تو هزار مشکل ز همه

مشکل شود آسوده تو را دل ز همه

چون تفرقه دل است حاصل ز همه

دل را به یکی سپار و بگسل ز همه

در غیرتم از صبا که چون بیگه و گه

گستاخ رود به کوی آن زیبا مه

او می رود و من از قفا می گویم

گریان گریان که لیتنی کنت معه

از شرب مدام و لاف مشرب توبه

وز عشق بتان سیم غبغب توبه

دل در هوس گناه و بر لب توبه

زین توبه نادرست یا رب توبه

از میل ملاهی و مناهی توبه

وز نفس مباهی به تباهی توبه

در توبه چو هست اضافت فعل به خویش

زین توبه که می کنم الهی توبه

ماییم به غمناکی خود شاد شده

بل از غم و شادی همه آزاد شده

خاکی ست وجود ما که در راه فنا

گشته همه گرد و گرد بر باد شده

دور از رخ تو منم ز جان بگذشته

صد نامه غم ز خون دل بنوشته

گاهی جگرم ز دست دل خون گشته

گاهی دلم از خون جگر آغشته

هستی همه ذلت و هوان است و ضعه

زین مرحله هر که رفت الله معه

بگذر به زمین نیستی تا یابی

فی الارض مراغما کثیرا و سعه

یا رب سوی مقصدم ره سیر بده

مقصود دلم ز کعبه و دیر بده

با غیر تو شغل ناگوار است مرا

شغلی با خود، فراغی از غیر بده