آن بی حاصل که وصل بگذاشته بود

دوری از یار سهل پنداشته بود

میرفت و دل شکسته با خود میبرد

مسکین آتش به توشه برداشته بود

دی بابت هرزه گرد بی حاصل خود

گفتم مهی از فکر کنی با دل خود

این است میان تو و مه فرق که ماه

ماهی دو سه روز هست در منزل خود

نقش رخ او ز چشم بینا نرود

وین چشمه آب عکس اصلا نرود

آینه صورت جهان دیگریم

نقشی که درآید به دل ما نرود

از گریه اگر چه یار همدم نشود

آن نیست کزو سوز دلی کم نشود

از گریه ابر خار خشک اندر باغ

ز آتش برهد اگرچه خرّم نشود

ای چشمم از انتظار روی تو سفید

وی از تو دل امیدوارم نومید

کی شمع مرادم از تو روشن گردد

روشن نتوان نمود شمع از خورشید

اول طلب بخت بلندی باید

وانگه ز لب تو نوش خندی باید

از بزم مرانم چو نشستی با غیر

کای صحبت گرم را سپندی باید

از دیده زهاد اگر زود آید

چون در غم عشق نیست بی سود آید

هر گریه اگر قبول معبود آید

طاعت بود آن گریه که از دود آید

در علم و عمل هرکه مکمل گردید

گویند که چون مرد به مطلب برسید

ما چون به خدا رسیم کاندیشه ما

هرچند که جان داد جایی نرسید

عمریست که دل حدیث وصلت گوید

سرگشته تر از باد بهر سو گوید

هردم به مزاری برد از بهر تو شمع

خورشیدی و مسکین به چراغت جوید

ای راحت دیده و دل ای نور بصر

تا کی به غم و هجر برم عمر به سر

انداختی از نظر چو بشکست دلم

آری چو شکست آینه افتد ز نظر

در دام تو هر دم کشم آزار دگر

ای کاش کند در قفسم بار دگر

از دام قفس به که نخواهم دیدن

در پهلوی خویشتن گرفتار دگر

اینک مشهد ای دل از غفلت کور

اخلع نعلیک این چه عجب ست و غرور

انصاف بده تو بهتر از موسایی

یا روضه پاک طوس کمتر از طور

تا نزد یکی بیار زو دوری دور

از دور رهت دهند در بزم حضور

خورشید که میکند طلوع از مشرق

می اندازد نخست بر مغرب نور

از چشم تو مرد و زن نفورند نفور

چشمت بکن ای چشم بد از روی تو دور

با چشم کبود و ریش سرخ و رخ زرد

چون گردیدی برو سیاهی مشهور

ای خواجه به سوی حق ز دنیای مجاز

چون برگردی نماند این بیشی و ناز

بنگر که دوکس چون زرهی برگردند

آنکس که بود پیش ز پس ماند باز

یک ذره ز خاک پای آن ماه طراز

گر زان که به دستت افتد ای محرم راز

در چشم تر انداز که پیش از من و تو

گفتند نکویی کن و در آب انداز

ای آن که به حسن و حسن صوتی ممتاز

زیبد که کنی بر همه عالم ناز

تو بهتری از یوسف و داود بلی

داود نداشت حسن و یوسف آواز

دور از رخ دلگشایت ای مایه ناز

معذورم اگر نموده ام دیده فراز

تاریک شد است بی تو بر من عالم

در تاریکی دیده چه پوشیده چه باز

بی گریه به سر نمی برم نیم نفس

خوشتر دارم به طفل اشک از همه کس

بی گریه به سر چنان توان برد که من

وا کردم چشم و اشک را دیدم بس

آن دل که هوس داشت اسیر همه کس

دادیم به دست دستگیر همه کس

اول همه او شدیم و از رشک آخر

خود را بردیم از ضمیر همه کس