ملک گفتا به باد ای صبح اصحاب

کزین معنی شود خورشید در تاب!

تو چون روز از چه کردی راز رسوا

دریدی پرده همچون صبح شیدا

ملک پر کین شده از قول مهراب

[...]

وقت سحر از باغ بهشت آمد باد

آورد گلی و در کنارم بنهاد

چون زلف صنم نهاده بودم دامی

ماهی به گدار آمد و در دام افتاد

چو شهناز آن رباعی ساخت بر چنگ

[...]

چو صبح از کوه بنمود افسر زر

ز کوه آمد برون خورشید خاور

پس افسر بر سمند عزم بنشست

به ناز آورد باز رفته از دست

ز شهرستان به سوی دژ روان شد

[...]

چو شاه چین علم بفراخت بر بام

نگون شد رایت عباسی از شام

به قیصر قاصدی آمد سحرگاه

که اینک می‌رسد شادی‌شه از راه

ز درگه خاست آواز تبیره

[...]

چو خورشید فلک برداشت از چین

می یاقوتی اندر جام زرین

ملک در گفت و گوی عزم میدان

سر زلف سیه را ساخت چوگان

سر بدخواه در چوگان فکنده

[...]

چو این شهباز زرین بال خاور

پرید اندر هوا با رشتهٔ زر

هزاران زاغ زرین زنگله ساز

به سوی باختر کردند پرواز

به صحرا رفت لشکر فوج بر فوج

[...]

فرستاد افسر و خورشید را خواند

برِ خود چون مه و خورشید بنشاند

حدیث صیدگاه و شیر و جمشید

حکایت کرد یک یک پیش خورشید

بدو گفت این پسر خسرو نژادست

[...]

چو رای هند رخ برتافت قیصر

نمود از ملک چین رخشنده افسر

تقاضای عروسی کرد داماد

بر قیصر به خواهش کس فرستاد

شه رومی به ابرو چین درآورد

[...]

حکایت را بدین پیدا شد انجام

سحرگه کرد شادی روی در شام

ملک جمشید را افسر طلب کرد

حکایتهای شادی شه درآورد

ملک را گفت: «شادی رفت در شام

[...]

زدند از شهر گردان خیمه بر دشت

زمین از خیمه همچون آسمان گشت

هنرمندان ز کین دلها پر از خون

ز تن کردند ساز بزم بیرون

ز هر سو لشکری آمد به انبوه

[...]

در آن روز وداع آن ماه خوبان

لب بر لب من بنهاد نرمک

ز روی حسرت او با من همی گفت:

هذا فراق بینی و بینک

همه شب با دو تن افسر در آن دشت

[...]

چون گل دهنی زمانه پر خنده نکرد

کش باز به خون جگر آکنده نکرد

چون غنچه گل دمی دلی جمع نگشت

کایام هماندمش پراکنده نکرد

ملک چون عکس تاج افسری یافت

[...]

الا ای تازه وَرد ناز پرورد

بدین صحرا کدامین بادت آورد

به خورشیدی چه نقصان راه یابد

اگر بر خانه موری بتابد

سُهایی را منور کرد ماهی

[...]

به پیروزی و بهروزی از آن بوم

ملک جمشید روی آورد در روم

پس آگاهی به سوی قیصر آمد

که از شام آفتاب چین برآمد

به ملک روم با جانی پر امید

[...]

ز شوق ملک چین آهی بر آورد

به نرگس زار آب از دل در آورد

شد از آه ملک خورشید در تاب

ملک را گفت: کای شمع جهانتاب

چرا هر لحظه دود از دل برآری؟

[...]

ملک فغفورش اندر بارگه برد

بدو تاج و سریر و ملک بسپرد

به شاهی بر سر تختش نشاندند

ملک جمشید را فغفور خواندند

بزرگان گوهر افشاندند بر جم

[...]

دلا زن خیمه بیرون زین مُخَیَّم

که بیرون زین ترا کاخیست خُرّم

اساس عمر بر بادی نهادن

بدین بنیاد بنیادی نهادن

خرد داند که کار عاقلان نیست

[...]

شنیده‌ستم که با مِجْمَر شبی شمع

پیامی کرد روشن بر سر جمع

که ای مِجْمَر چرا هستی بر آذر

منم از تو بسی با آبروتر

چو از انفاس من مردم ملول است

[...]

به پایان شد شب عیش ملاهی

سپیدی گشت پیدا در سیاهی

شب عیش و جوانی بر سرآمد

شبم را صبح صادق در بر آمد

اگرچه صبح دارد خوش صفایی

[...]