گر در آمد بقچه را زد دور باش

گفت ای خسقی زوالا دور باش

امید جبه از و دارم و بسر دستار

زهی تصور باطل زهی خیال محال

وجود پنبه بمخفی چو باد در قفسست

ولی بکاسرو خفری چو آب در غربال

در مفرش زمان سخنم در لباس ماند

هم جامه کجاست که آید برابرم

پنبه نهم جبه را بوقت بهاران

تا که بدانی که چند مرده حلاجم

المنه لله که کشیدیم ببر باز

رخت نو و از جامه چرکن برهیدیم

کمخا و شرب اطلس هر سه یکی‌ست اینجا

از سادگی نقش است این اختلاف چندین

ای که خواهی با وجود من کنی بافندگی

در نورد این لافها را در پس چرخی نشین

پوستین بر روی اطلس ساده این بر موی آن

گوئیا با ترک تاجیکی هم آغوش آمده

اگر چه هر دو سفیدند کاسرو سالو

ازین کنند بدستار ازان بپا تاوه

قاری برای جامه تو صوف روز حشر

مانند پشم شده شود کوه با شکوه

بگازر از جهت عید داده شد دستار

بماتم رمضان بسته اند تخفیفه

اگر والا نشان دارد بحسن ای جامه اطلس

علم برکش که این حجت تو خود در آستین داری

بنگر که کلاه تو پی اطلس آل

او هم بطپانچه سرخ میدارد روی

برای جبه ما ابر میزند پنبه

برو زقوس قزح بین کمان حلاجی

پس از سی چله دی این مقرر گشت برقاری

که بارانی سقرلاط و سقرلاطست بارانی

در وصف گوی چگمه این نظم طرفه بستم

نی گردکانست کانرا بشمرده ببازی

مکش بر صوف کهنه از اتو نقش

نباشد خوش به پیری داغ میری

زصندلی تو اگر پابه رابجنبانی

دو صد عمامه سالو بسر بگردانی

چون پنبه دانه گشت کفن متصل بخاک

بر مقتضای قاعده (کل شی حی)