پیوسته مرا از او جگر پرخونست

یک لحظه نپرسید که حالت چونست

از جور و جفای او ننالم که مرا

اینها همگی ز طالع وارونست

آنجا که منم نه ذات باشد نه صفات

نه انجم و افلاک و عناصر نه جهات

نه کشف و تجلی و نه حال و نه مقام

نه جنت و دوزخ و نه نور و ظلمات

ظاهر ز مظاهر جهات ذات منست

گر علوی و سفلی است و گر جان و تنست

گر عالم و آدم است و گر ملک و ملک

گر کون و مکان و گر زمین وز منست

نور رخت از ظلمت زلفت پیداست

لیکن نظر چنین نصیب داناست

عارف ز جهان بروی تو می نگرد

برکوری آنکه دیده اش ناپیداست

آن نقد نبی که در ولایت شاهست

برچرخ هدایت آفتاب و ماه است

در خلق حسن حسین ثانی بجهان

میدان بیقین کامیر روح الله است

تا مهر جمال تو هویدا شده است

از پرتو او دو کون پیدا شده است

تا دیده برخسار تو بینا شده است

جان و خردم ز دیده شیدا شده است

عشق تو مرا ز عالم آزادی داد

تاباد، غم عشق تو برجانم باد

دایم دل و جان بیاد تو مشغولند

هرگز بود آیا که کنی از ما یاد

از پرتو روی تو جهان روشن شد

جانم ز نسیم زلف تو گلشن شد

چون شاهد حسن در عدم منزل کرد

میخانه هر دو عالمش مسکن شد

آن دم که ظهور یار و اغیار نبود

ز اسما و صفات و فعل آثار نبود

در خلوت غیب خو بخود داشت حضور

در دار بغیر یار دیار نبود

روی تو نهان بپرده عالم شد

مجموعه حسنت از جهان آدم شد

اسمت بمراتب ظهورات صفات

گه عالم و گه آدم و گه خاتم شد

ای دلبر شوخ بیوفائی تا چند

در هجر تو جان به بی نوائی تا چند

آخر بود این که جان بوصل تو رسد

این دل بغم و درد جدائی تا چند

یارم ز همه جهان مرا روی نمود

دیدم که جهان جمله نمود او بود

عالم همه مرآت جمال رخ اوست

حقا که جز او نیست بعالم مشهود

لعل لب تو از می ناب اولیتر

دندان تو از در خوشاب اولیتر

در خورد دلم بجز لب لعل تو نیست

زان رو که شراب با کباب اولیتر

ای حسن تو از روی بتان کرده ظهور

روی تو بپرده جهان شد مستور

زهاد ز درد هجر تو رنجورند

عشاق ز باده وصالت مخمور

ای دل بغم فراق می باش صبور

کاندر عقب فراق وصل است و سرور

باآن قدو روی چون گل و سروسهی

داریم فراغتی ز طوبی و ز حور

دادم دل خود به عشق یاری که مپرس

کردم هوس وصل نگاری که مپرس

تا دل به بلای غم گرفتار آمد

دارم ز جفاش روزگاری که مپرس

ما محرم اسرار الهیم ای دل

ما واقف هر چیز کماهیم ای دل

در ملک شهود و تخت تمکین و یقین

بی هیچ شکی حاکم و شاهیم ای دل

هر لحظه رخت بحسن دیگر بینم

هر دم به لطافتش فزونتر بینم

هرجا بصفت بیش و کمش گر بینم

نتوان که جمال تو مکرر بینم

ما کاشف رمز علم الاسمائیم

در بحر وجود در بی همتائیم

گنجی که همه جهان طلسمات ویند

گر راه بدان گنج بیابی مائیم

جامی که می دو کون را جاست منم

وان قطره که صد هزار دریاست منم

حرفی که بکنه سراو گر برسی

در وی همه کتاب پیداست منم