مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

آن شب‌روان که در شب خلوت سفر کنند

در تاج خسروان به حقارت نظر کنند

تا درنزنی به هر‌چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

آن سرمه کش بلند

بینان در بازکن درون نشینان

دل کیست کو حدیث خود و درد خود کند

پیدا بود که جنبش دل تا کجا رسد!

عارفان چون دم از قدیم زنند

های و هورا میان دو نیم زنند

زاهدی چیست؟ ترک بد گفتن

عاشقی چیست؟ ترک خود گفتن

می‌دان و مگو تا نشود رسوایی

زیبایی مرد، هست درگنجایی

مرغ را بینی، که بی هنگام آوازی دهد

سر بریدن واجب آید، مرغ بی هنگام را

آنکس که به بندگیت اقرار دهد

با او تو چنین کنی دلت بار دهد؟

آن کس که ترا بیند و شادی نکند

سر زیر و سیه کاسه و سرگردان باد

مسی از زر بپالوی و می لافی چه سود اینجا؟

که رسوا گردی ای لافی چو سنگ امتحان بینی