چون کفل پوش که برپشت خران اندازند

یقه پهن نگه کن که کنون میدارند

تا صوف مرقع یافت سنجاب بزیر خود

دیدیم که از شادی در پوست نمیگنجد

بالای موی دستار بینم اگر چه گفتند

بالاتر از سیاهی رنگ دگر نباشد

زگازری که ز سعدی همی رسد گازر

مسافر برو بحرست عزتش دارید

در زیان برقد کس جامه کوته مبرید

از خدا شرم بدارید و ببالا نگرید

بهار از پوستین رو را جدا کن

که دیگر در خزان با هم توان بود

آستین فراخ خرقه نگر

که زدامانش فرق نتوان کرد

جبه پر پنبه تابستان چو پوشم عیب نیست

هر چه سرما باز دارد دفع گرما هم کند

در دل اطلس ختا قصد شکست سوزنست

قصد دل شکستگان هر که کند خطا کند

صبر بسیار بباید پدر پیر و حلاجش

تا دگر مادر کتو چوتو فرزند بزاید

بند شلوار نشاید که ببندند چنان

که بدندان وبدستش نتوانند گشاد

کودک درزی که داری چشمه سوزن دهان

دامن رختم چو دوزی لب بلب باید نهاد

با ما همه از بندقی و شمله سخن گوی

نی ریشه که ما را سر افسانه نباشد

چون ریشه سرکسی که سرگشته شود

به زان نبود که با سررشته شود

گرد دستار دمشقی کرد اگر دانسته

معنی این(کاحسن الاشکال شکل المستدیر)

ممسکش هر بدو روزی ببرد تشریفی

گوید این نیز نهم بر سر آنهای دگر

هیچکس رانیست از رختی گزیر

از گداو شاه و از برناو پیر

بگرد اطعمه بنویس نظم البسه ام

که باد ظاهر و باطن زایزدت معمور

بزوده گفت ندانی که پر مرو باریک

که با همیم من و تو سرو بن کرباس

کتاب البسه را گفت دوستی که به چند

هزار بار بگفتیم با گزی کرباس