بر روی پزشک زن، میندیش

چون بود درست بیسیارت

آی از آن چون چراغ پیشانی

آی از آن زلفک شکست و مکست

خاک کف پای رودکی نسزی تو

هم بشوی گاو و هم بخایی برغست

به باز کریزی بمانم همی

اگر کبک بگریزد از من رواست

همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست

همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست

هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو

جز که از فریاد و زخمه‌ات خلق را کاتوره خاست

شب قدر وصلت ز فرخندگی

فرح بخش‌تر از فرسنافه است

لاد را بر بنای محکم نه

که نگهدار لاد بنیادست

خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست

مر نیک بختیم را بر روی او نشانست

بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش

اگرچه خانهٔ تو نوبهار برهمنست

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ جامه به نیک فاخته گونست

با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست

بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

معذورم دارید کم اندوه و غیش است

 اندوه و غیش من از آن جعد و غیش است

چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

بودنت در خاک باشد، بافدم

هم چنان کز خاک بود انبودنت

ز مهرش مبادا تهی ایچ دل

ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج

راهی آسان و راست بگزین، ای دوست

دور شو از راه بی کرانهٔ ترفنج

زین و زان چند بود برکه و مه؟

مر ترا کشی و فیریدن و غنج

از جود قبا داری پوشیده مشهر

وز مجد بنا داری بر برده مشید

بخت و دولت چو پیشکار تواند

نصرة و فتح پیشیار تو باد