خود ترا جوید همه خوبی و زیب

هم چنان چون تو جبه جوید نشیب

پس تبیری دید نزدیک درخت

هر گهی بانگی بجستی تند و سخت

با کُروز و خرمی، آهو به دشت

می خرامد چون کسی کو مست گشت

خایگان تو چو کابیله شدست

رنگ او چون رنگ پاتیله شدست

چون درآمد آن کدیور، مرد زُفت

بیل هشت و داسگاله برگرفت

آمد این شبدیز با مرد خراج

دربجنبانید با بانگ و تلاج

دست و کف و پای پیران پر کلخج

ریش پیران زرد از بس دود نخج

گر خوری از خوردن افزایدت رنج

ور دمی مینو فراز آوردت و گنج

گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ

رفت باید، ای پسر، ممغز تو هیچ

آهو از دام اندرون آواز داد

پاسخ گَرزه به دانش باز داد

پادشا سیمرغ دریا را ببرد

خانه و بچه بدان تیتو سپرد

اندر آن شهری که موش آهن خورد

باز پرد در هوا، کودک برد

از فراوانی، که خشکا مار کرد

زن نهان مر مرد را بیدار کرد

آنگهی گنجور مشک آمار کرد

تا مرو را زان بدان بیدار کرد

چونکه مالنده بدو گستاخ شد

کار مالنده بدو درواخ شد

چون که نالنده بدو گستاخ شد

تن درستی آمد و درواخ شد

کرد روبه یوزواری یک زَغَند

خویشتن را زان میان بیرون فگند

مرد دینی رفت و آوردش کَنَند

چون همی مهمان درِ من خواست کند

گنبدی نهمار بر برده، بلند

نه ستونش از برون، نه زیر بند

روز جستن تازیانی چون نوند

روز دن چون شست ساله سودمند