روزی که رطب داد همی از پیشت

آن روز به جان خریدمی تشویشت

اکنون که دمید ریش چون حشیشت

تیزم بر ریش اگر ریم بر ریشت

گر باز بیایم به مراد خویشت

و اقبال رساند به من درویشت

چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم

چون بخت به یک سو نروم از پیشت

ای عقلِ تو کرده مبتلای خویشت

از عقل، عَقیله هر زمانی بیشت

هر لحظه ز عقل، عَقْبَهای در پیشت

فریاد ز عقلِ مصلحت اندیشت

رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت

از طعن رقیب گبر کافر کیشت

پیش تو سپردم این دل غمزده‌ام

کی باشدم آنکه جان سپارم پیشت