با شیر و پلنگ هر که آمیز کند

از تیر دعای فقر پرهیز کند

آه دل درویش به سوهان ماند

گر خود نبرد برنده را تیز کند

آندم که ز افلاک گهر ریز کند

هر ذره بسوی اصل خود خیز کند

از نخوت آن باد و زین باد هوس

هر ذره ز آفتاب پرهیز کند

زین گونه که جلوه آن دلاویز کند

عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند

باد است ملامت کسان در گوشم

لیکن بادی که آتشم تیز کند