هر شب ز غم تو دل ز جان برگیرم

پندی که خرد دهد من آن نپذیرم

تا روز نهد خیال تو در پیشم

صد چشمه و من ز تشنگی می‌میرم

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم، و خود کشم، و خود گیرم

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم.

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

چون نیست ز عقل ذرّهای توفیرم

تا می چه کنم عقل، کمش میگیرم

دیوانگی عشقِ توام میباید

تا بو که ز زلفِ تو رسد زنجیرم

در راه توَم گر زیم و گر میرم

دل بر که نهم چون زتو دل برگیرم

پیری برِ رحمت تو قدری دارد

چون بر در تو پیر شدم بپذیرم

با دل گفتم چیست بگو تدبیرم

کز آرزوی وصال تو می میرم

دل گفت که لاف می زنی با من نیز!

دستار چه از روی طبق برگیرم؟

پیش از تو دل از جان و جهان برگیرم

بعد از تو جهان را به جوی نپذیرم

من زنده بدان شدم که پیشت میرم

من چون [رَوم] از پست که پیشت میرم

در راه توَم گر زیم و گر میرم

دل بر که نهم چون زتو دل برگیرم

پیری بر رحمت تو قدری دارد

چون بر در تو پیر شدم بپذیرم

یارب، به تو در گریختم بپذیرم

در سایهٔ لطف لایزالی گیرم

کس را گذر از جادهٔ تقدیر تو نیست

تقدیر تو کرده‌ای، تو کن تدبیرم

بر من چو گذر کند بت کشمیرم

در دیده قیاس چشم مستش گیرم

بگذشت و به چشم خشم در من نگریست

دلدار که پیش خشم چشمش میرم

خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم

خصم ار همه شمشیر زند یا تیرم

گر دست دهد که آستینش گیرم

ورنه بروم بر آستانش میرم

گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم

چه خوشتر ازان که پیش دستت میرم

دل با تو خصومت آرزو می‌کندم

تا صلح کنیم و در کنارت گیرم

گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

من ملک جهانرا بسخن می گیرم

وین بس بود از سخنوری تو فیرم

زین دست که نظم من گرفتست کمال

در کشور شعر تا نمیرم میرم

زد نرگس مست پرخمارش تیرم

من پیش دو زلف تابدارش میرم

صد جنگ بشد ز بهر بوسی و نداد

شد صلح بدان که در کنارش گیرم

در وصل نماند بیش ازین تدبیرم

پیشم بنشین دمی که پیشت میرم

چون اشک ز چشم من جدا خواهی شد

آخرکم آنکه در کنارت گیرم