شاها به خدایی که ترا بگزیدست

گر ملک چو تو خدایگانی دیدست

الا تو که بودست که صد باره جهان

روزان بگرفتست و شبان بخشیدست

امید به عقل، چون ثمر از بیدست

عشق است کزو چشم هزار امیدست

بی عشق، خرد نتیجه کی می‌بخشد؟

فیض دم صبح از اثر خورشیدست

امروز که دیدار تو ما را عیدست

از داغ تو سینه گلشن امیّدست

گلگونة روی تو ز خون دل ماست

ورنه زردی لازمة خورشیدست