ای تعبیه حسن تو جوق از پس جوق

وز شهد و شکر برده لبت لذت و شوق

دایم به سر کوی تو گردم پر شوق

در گردن خود چو قمری از زلف تو طوق

رزّاق یکی است هر که جز او مرزوق

ایمان این است و آن دگر کفر و فسوق

انصاف بده کژ بنشین راست بگو

رزق از خالق، تکیه چرا بر مخلوق؟

ای ماه چه قبه‌ای ز قدرت عیوق

اقبال چو عاشق است دادت معشوق

خصم تو چو ناقص است دایم بادا

در صرع و نقرس چو لفیف مفروق