دی شانه زد آن ماه خمِ گیسو را

بر چهره نهاد زلفِ عنبر بو را

پوشید بدین حیله رخِ نیکو را

تا هر که نه محرم نشناسد او را

شاها ادبی کن فلک بد خو را

گر چشم رسانید رخ نیکو را

گرگوی خطا کرد به چوگانش زن

ور اسب خطا کرد به‌ من بخش او را

از بهر شناختن نکو کن خود را

زیرا که سزا نکو بود نیکو را

بس نادره رسمی است که در راه طلب

تا بی تو نباشی نشناسی او را

از بهر شناختن نکو کن خود را

زیرا که سزا نکو بود نیکو را

بس نادره رسمی است که در راه طلب

تا بی تو نگردی نشناسی او را

ظلم از دل وز دین ببرد نیرو را

عدل است که او قوی کند بازو را

با معدلت ارچه کافری بدکاری

تا حشر به طبع می ستایند او را

من تجربه کردم صنم خوش‌خو را

سیلاب سیه تیره نکرد آنجو را

یک روز گره نبست او ابرو را

دارم بیمرگ و زندگانی او را

بر ره بگماشت دوش مه پرتو را

تا کرد ز من نهفته ماه نو را

تاکی در و بام یار گیرد بر من

یارب تو گرفتار کن این شب رو را

یکدم برم آرید بت خوشخو را

آن ماهرخ صنوبر نیکو را

از تلخی صبرم آرزو شیرین است

شیرین جهان اوست بیارید او را

گل دید صفای آنرخ نیکو را

از غصه درید گر ته صد تو را

با شکر تو نبات لافی میزد

در چوب ز بهر آن گرفتند او را

آن موی میان که می نماید رو را

موئی بجهانی نفروشم او را

گر لفظ مرا لولوی لالالا لاست

با این همه لالا شده ام لولو را