آن رشته که بر لعل لبت سوده شود

وز نوش دهانت اشک آلوده شود

خواهم که بدین سینهٔ چاکم دوزی

شاید که زغمهای تو آسوده شود

هر دل که زحکم رفته فرسوده شود

افسوس که فرسودهٔ بیهوده شود

زیرا که هر آنچه بودنی خواهد بود

گر جهد کنی ور نکنی بوده شود