ایدل چو فراقش رگِ جان بگشودت

منمای بکس خرقهٔ خون آلودت

می‌نال چنانکه نشنوند آوازت

می‌سوز چنانکه برنیاید دودت

گر هست درین راه سر بهبودت

بر باید خاست از سر هستی زودت

در عشق بمیر از آنکه سرمایهٔ عمر،

تا تو نکنی زیان، ندارد سودت

آری صنما بهانه خود کم بودت

تا خواب بیامد و ز ما بر بودت

خوش خسب که من تا به سحر خواهم گفت

فریاد ز نرگسان خواب آلودت