تشنیع که می زنند بر من چهار است

بار دل اهل دل هم از نااهل است

چون بوته ز کارگاه برون آرند

روشن بنماید محک زر سهل است

در راه خدا پای برهنه گو برو

آن یار که همچو بشر حافی اهل است

گر سر به ره است پا برهنه غم نیست

ور نیست به ره سر برهنه سهل است

هر چند که خصمی سپهر از جهل است

آسان گذرد به خاطری کو اهل است

عاجز شده روزگار از خصمی ما

دشوار زمانه بس که بر ما سهل است