هرگه که مرا سوی تو آهنگ بود

آنجا چه ثبات و عقل و فرهنگ بود

گویی به سماع برنخیزد کامل

کامل نبود چنین کسی سنگ بود

در چشمِ توام سخن بنیرنگ بود

چون بادهن آیم، سخنم تنگ بود

وین هم زلطافتِ سخن باشد از آنک

در هرچ کنی آب، بدان رنگ بود

امروز که عصر علم و فرهنگ بود

قانون جهان به دیگر آهنگ بود

گر سجدهٔ تو به پیش این سنگ بود

این عیب بود، عار بود، ننگ بود