شب را چه خبر که عاشقان می چه کشند

وز جام بلا چگونه می زهر چشند

ار راز نهان کنند غمشان بکشد

ور فاش کنند مردمانش بکشند

آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند

با سنبل زلف و نرگس چشم خوشند

پیوسته نه بر دل کسان داغ نهند

خود نیز چو لاله گه گهی داغ کشند