گر شاخ بقا ز بیخ بختت رسته‌ست

ور بر تن تو عمرْ لباسی چُست است

در خیمهٔ تن که سایبانی‌ست ترا

هان تکیه مکن که چارمیخش سست است

میخانه طرب خیز چو طبع مست است

دیوار غم از بلندی خم پست است

مردافکنی و زور سبوی می بین

گویی که ز خاک رستم یک دست است!