گر هر دو جهان فی المثل انگشتری است

وان کرده در انگشت یکی لشکری است

گر رحم نیایدت بر آنکس همه روز

میدان تو که آن علامت کافری است

آن را که زخود نماند با خود اثری است

از خود زخودی و بیخودی بی خبری است

بر حلقهٔ خاص در شو ایرا که دری است

از حلقهٔ خود چه حلقه بیرون دری است

زین گونه که در نهاد زیر و زبری است

اومید بهی نیست که بیم بتری است

دلتنگ به کار خویشتن درنگریست

تشویش نهاد او زکوته نظری است

بی دیده اگر راه روی بی خبری است

تمکین مطلب ازو که او رهگذری است

قومی که مکرّمند از گفتهٔ حق

تشبیه به گاو و خر کنی عین خری است

گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است

حسن تو ز روی جمله در جلوه گری است

بیگانه و خویشند درین خانه یکی

هر کس که یکی دو بیند از کج نظری است

بر خاوری از تیر وزحل چاکری است

مریخش بنده زهره اش مشتری است

بدراست بچرخ نثر ازان بی نقص است

شمس است به برج نظم از آن خاوری است