بی روی تو ای رشک گل و طیره باغ

از لاله و گل نه عیش بینم نه فراغ

چشمم ز تو گر نگرید از حسرت و داغ

پس چشم که گرید ای مرا چشم و چراغ

گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ

من آن توام بخسب ایمن به فراغ

ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی

وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ

باشد گرت از وجود درویش سراغ

آن نیست که نیستش ز کونین فراغ

در شهر فناست مجمع اهل فنا

زان جمع بو صفیعلی چشم و چراغ