در دیده رهی ز تو خیالیبنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سربرداشت

در دیده غلط نماند و درسر پنداشت

اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت

وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت

گیرم ز جفاش باز نتوانی برد

دایم ز وفاش باز نتوانی داشت

در دیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

هر کاو رقمی زعقل بر دل بنگاشت

یک لحظه زعمر خویش ضایع نگذاشت

یا در طلب رضای یزدان کوشید

یا راحت تن گزید و ساغر برداشت

آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت

چون دید که زر نداشتم ره بگذاشت

از حلقۀ گوش او مرا شد معلوم

کانجا که زرست گوش می باید داشت

فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت

خون در تن ازین تغابین نگذاشت

خون دید روان از رگ تو دل پنداشت

کازرده شد آن رگی که با جانم داشت

آمد بر من چو در کفم زر پنداشت

چون دید که زر نیست وفا را بگذاشت

از حلقهٔ گوش او چنین پندارم

کانجا که زر است گوش میباید داشت

وصلت بگذشت و دیده با نم بگذاشت

هجرت برسید و بر دلم درد گذاشت

دل را ز تو ناامیدی امید نبود

چشمم ز تو این سنگدلی چشم نداشت

زان نقش که بر دلم خیال تو نگاشت

هجران تو سنگدل خیالی نگذاشت

من کز تو جفا و ناامیدی دیدم

یارب ز که امید وفا خواهم داشت

رفتن چو ضرورتست و منزل بگذاشت

من خود ننهم دلی که بر باید داشت

همه اسباب وزارت بگذاشت

به حرم راه زیارت برداشت

همت به دو کار بر یک انسان نگماشت

وان سفله که خود گرفت یزدان بگذاشت

در هر دو منه پای طلب کز یک دست

زنقحبه دو هندوانه بر نتوان داشت

چون عالم را به کس نخواهند گذاشت

باری دل دوستان نگه باید داشت