دستارچه از غم جهان آسوده

گه بر لب جانبخش تو گه بردیده

بیچاره کسی که در فراق رخ تو

خون جگر از دیده جان پالوده

یا من ملکوت کل شی ء بیده

طوبی لمن ارتضاک ذخرا لغده

این بس که دلم جز تو نخواهد کامی

تو خواه بده کام دلم خواه مده

ای در لبِ بحر و تشنه در خواب شده

ای بر سر گنج و وز گدایی مرده