صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود

غماز همیشه خوار و بی قدر بود

رکنی سره قلب ننگردد هرگز

داند همه کس که قلب در صدر بود

درویش که با قناعت و صبر بود

در چشم جهانیان به از بدر بود

خار از سبکی خوار و پریشان گشته

از تمکینش گهر گرانقدر بود