از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

هر گه که ترا بطبع پاک انگارم

بهتر ز جهان و جان پاکت دارم

گر تو بحدیث کس مرا نگذاری

بالله که ترا بجان خود بگذارم

هر بار ز دیده از تو در تیمارم

تا بهره ز دیدار تو چون بردارم

ای یار چو ماه اگر دهی دیدارم

چون چرخ هزار دیده در وی دارم

خالی‌ست سیه بر آن لبان یارم

مُهری‌ست ز مشک بر شکر، پندارم

گر شاه حبش به جان دهد زنهارم

من بشکنم آن مُهر و شکر بردارم

در دیده نه جز نقش خیالت دارم

هر سو که نگه کنم تویی پندارم

یک باطن پر ز اشتیاقت دارم

پیراهن ماتم فراقت دارم

از بس که درین دیده خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم ترا پندارم

گفتم به فراق مدتی بگزارم

باشد که پشیمان شود آن دلدارم

بس نوشیدم ز صبر و بس کوشیدم

نتوانستم از تو چه پنهان دارم

دی گفت ز روی آزمون دلدارم

دل برداری ز من چنین پندارم

گفتم دل کو من از کجا دل ز کجا

آن دل که ندارم از تو چون بردارم