لطفی که مرا شبانه بنواخته‌ای

امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای

چشم تو ز می مست و من از چشم تو مست

زان مست بدین مست نپرداخته‌ای

روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای

اندیشه به ذکر وی نپرداخته‌ای

زان می‌ترسم که دشمنان اندیشند

کز چشم عنایتم بینداخته‌ای

روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای

واندیشه به ذکر ما نپرداخته‌ای

زان می‌ترسم که دشمنان اندیشند

کز چشم عنایتم بینداخته‌ای

ای مرگ چه گویم که چه‌ها ساخته‌ای

پرداخته‌ای هرآنچه پرداخته‌ای

بس تخت سلاطین که به هم برزده‌ای

بس تاج ملوک کز سر انداخته‌ای